افکارنیوز:دلیل علمی حرام بودن ازدواج با خواهر زن یا ازدواج هم زمان با دو
خواهر چیست؟
درشرع مقدس اسلام ازدواج، هم زمان با دو خواهر جایز نيست. لازم به ذکر است اگر
ازدواج با دو خواهر يا بيشتر به صورت جمع؛ یعنی دریک زمان نباشد، اشكال ندارد. به
بیانی دیگر هرگاه مردي زني را براي خود عقد كند، تا وقتي كه زن در عقد اوست، نميتواند
با خواهر وي ازدواج كند، خواه عقد دائم باشد يا موقت. حتي بعد از طلاق تا وقتي كه
در عدّه است (در صورتي كه عدّه رجعي باشد) نميتواند خواهر او را بگيرد، اما هنگامی
که همسرش را طلاق داد، يا از دنيا رفت و عدّه او تمام شد، ميتواند با خواهر وي
ازدواج كند[۱].
شايد حکمت و فلسفه ی اين كه اسلام از ازدواج هم زمان با خواهران جلوگيري كرده، اين
باشد كه
اوّلاً: حرمت و شخصیت زن را حفظ كند، چنان كه در ازدواج با دختر برادر زن و دختر
خواهر زن رضايت و اجازه زن را شرط دانسته است.
ثانياً: دو خواهر به حكم نسبت و پيوند نسبی و عاطفی، نسبت به يكديگر علاقه ی شديد
دارند ولي هنگامي كه رقيب هم شوند، نميتوانند علاقه ی گذشته را حفظ كنند، به اين
ترتيب تضاد عاطفي در آنها پيدا ميشود كه براي زندگي زيان بار است و اساس خانواده
را از هم می پاشد؛ زيرا همیشه انگيزه ی محبت و رقابت در وجود آنها در كشمكش است.[۲]
ثالثاً: ازدواج با شوهر خواهر با طبع زنان كه شوهر خواهر را از خود ميدانند و
با آنان احساس خویشاوندی ميكنند، سازگار نيست.
در پایان تذکر این نکته ضروری است که اگر چه در جای خود ثابت شده است که احکام
الاهی بر اساس مصالح و مفاسد وضع شده اند، ولی کشف مصالح و مفاسد در جزئیات و
مصادیق، بسیار مشکل است.
زیرا اولاً: نیازمند داشتن امکانات وسیع، در ابعاد مختلف علمی است.
ثانیاً: بشر هر قدر از نظر علم و صنعت پیشرفت کند، باز معلومات او در برابر
مجهولاتش، قطره ای است در برابر دریا "جز اندکی از دانش به شما داده نشده است
و شاید علت بیان نکردن فلسفه ی تمام احکام، از سوی اولیای دین، این بوده که بیان
تمام اسرار احکام برای انسان هایی که بسیاری از حقایق علمی هنوز برایشان کشف نشده،
مانند گفتن معما ست که چه بسا موجب تنفر شنوندگان می گردد. امام علی (ع) می فرمایند:
"مردم، دشمن آن چیزی هستند که نمی دانند[۳] لذا اولیای الاهی در حد فهم انسان ها
به بعضی از علت ها و فلسفه ی احکام اشاره نموده اند.
وانگهی هدف از دین و شریعت، آراستگی انسان ها به خوبی های علمی و عملی، و اجتناب از
زشتی های فکری و عملی است، و این هدف با عمل به شریعت به دست می آید، و لو این که
افراد فلسفه و علت احکام را ندانند، نظیر این که مریض با انجام دادن دستورات پزشک،
بهبودی را به دست می آورد ولو فایده و فلسفه ی، دارو و دستورات پزشکی را نداند.
مضافاً این که مؤمنان چون اطمینان و یقین دارند به این که دستورات دینی، از کسانی
صادر می شود که علم و آگاهی آنان خطاناپذیر است، پس یقین به اثربخشی و مفید بودن
این دستورات دارند.
منبع:
[۱] توضیح المسائل مراجع، ج ۲، مسئله ی، ۲۳۹۰ و ۲۳۹۱.
[۲] تفسير نمونه، ج۳، ص ۳۶۸.
[۳] «الناس اعداء ماجهلوا»، گزیده میزان الحکمة، ج ۱، ص ۲۱۴.
لاله های سرخ مزار
