گلشیفته فراهانی در گفتگویی با روزنامه لبنانی النهار، حرف هایی درباره زندگی خودش و ادعاهایی درباره برخوردها پس از بازی در فیلم هالیوودی در نقش مقابل دی کاپریو داشته است. کافه سینما بخش هایی از این گفتگو را به نقل از ایرانیان یوکی، منتشر می کند، تا به سوال انتهای این گفتگو برسد:
گل شیفته گفته:
«...خانواده ام مرا به سمت هنر کشانده است. در خانواده ما این باور هست که هنر یک کار پیامبرگونه است. بر خلاف خانواده هایی که به خاطر پول و قدرت وارد عرصه بازیگری می شوند. هنر برای خانواده ما یک مفهوم مقدس است هر چند این کلمه مقدس را نمی پسندم. من از پدرم یاد گرفته ام که هنرمند مثل خدمتگزار مردم است و باید در خدمت آن ها باشد. پدرم به هنر مثل یک کار واجب نگاه می کند.»
«حدود دو سال است که در پاریس هستم. قبلا انگلیسی ام بهتر بود. مشکل اینجا است که نمی توانم دائم در پاریس بمانم و به خاطر کار فیلمبرداری باید مدام از جایی به جای دیگر بروم. بعد از اینکه ایران را ترک کردم دیگر در هیچ کجا ریشه نداشته ام. باد ها مرا به جاهای ناشناخته ای می برند که چیزی از آن ها نمی دانم. انگار به چیزی می رسم بدون آنکه جستجویش کرده باشم. من فرانسه را در خیابان های پاریس یاد گرفتم. کلاس خصوصی نرفتم. به خاطر آموزش موسیقی در کودکی گوش های حساسی دارم.»
«من در کودکی پیانو می زدم و پدرم ابتدا موافق کار سینمایی من نبود. وقتی چهارده ساله بودم داریوش مهرجویی مرا برای بازی در فیلم درخت گلابی انتخاب کرد. دو ماه پدرم از این موضوع بی خبر بود. من به والدینم چیزی نگفتم. بعد کار پیانو را رها کردم به هارد راک و متال علاقه مند شدم. جایی از دوره آموزش موسیقی کلاسیکم فهمیدم که با این موسیقی نمی توانم در قلب مردم بخصوص جوان ها رخنه کنم.»
گل شیفته فراهانی در ادامه این گفتگو ادعا کرده: «من برای بازی در فیلم مجموعه دروغ های ریدلی اسکات در مقابل لئوناردو دی کاپریو از ایران خارج شدم. به محض اینکه در یک فیلم آمریکایی ظاهر شدم حمله ها به طرفم شروع شد. این در حالی بود که هنوز فیلم پخش نشده بود و هیچ کدام از مسئولان دولتی آن را ندیده بودند.»
«در موقعیت بدی گرفتار شده بودم. در ایران در لیست سیاه حکومت بودم و در آمریکا به خاطر پاسپورت ایرانی ام مشکل داشتم. وقتی فیلم تمام شد و به ایران برگشتم بازداشت شدم...»
«وقتی از کشورهایی مثل چین و ایران و الجزایر که تحت فشار شدید هستی به جایی پناهنده می شوی، زندگی قدرت زیادی برای تطابق با محیط تازه در اختیارت می گذارد. من با فرهنگ فرانسوی خو گرفته ام اما روزهای اول شرایط سخت بود. الان ارتباط هایم را پیدا کرده ام اما هیچ وقت فرانسوی نمی شوم. در فرانسه من به این حس رسیدم که افتخار کنم آدم ها از زن زاده می شوند. پاریس حس مجرم بودن مرا از بین برد.»
هیچ کس از عاقبت گل شیفته فراهانی و موقعیت این روزهای این استعداد سینمای ایران خشنود نیست. همه می دانیم که کشورهای دیگر استراتژی های فرهنگی خودشان را در مقابله با ما داشته اند و دارند. اما سوالی که کافه سینما مطرح می کند این است: آیا به عنوان یک پدیده فرهنگی، به هنگام حضورش در ایران، خوب مدیریت اش کردیم؟ آیا در صورت اتخاذ راهکارهای مناسب، باز بازیگر فیلم میم مثل مادر، دور از کشورش، چنین سرنوشتی می یافت؟ به هر حال هر بازیگری قرار نیست یک استراتژیست فرهنگی و یک سیاستمدار هم باشد. آیا مدیریت فرهنگی ما درباره او نقش خود را به درستی ایفا کرد؟
منیژه دولت دیگر نمی خواند . . . 
