احمدشاه مسعود، عامل جنگ و یا صلح؟

          afg 
            بازدید : 370
          یکشنبه 26 شهریور 1391
           نظرات (0)
        

افغانستان، کشوری که کمتر سیاستگری را می شود یافت که مردم در موردش در زمان حیات و یا بعد از مرگ اش توافق نظر داشته باشند. فرمانده مسعود نیز از این اصل مستثنی نیست اما سه دوره زندگی مسعود، وی را بیشتر به یک فرد کارکشته در تاریخ نبرد افغانستان مبدل نمود و برخی هم هستند که او را عامل جنگ های داخلی دهه 70خورشیدی می دانند.
سرانجام مسعود در 9 سپتامبر 2001، دو روز قبل از حادثه ی 11 سپتامبر توسط دو فرد عرب تبار ترور شد.

انگیزه جهاد در میان مردم چه بود؟
سید حسین عالمی بلخی سخنگوی ایتلاف هشت گانه پیشین و نماینده مردم در مجلس نمایندگان، در برنامه به روایتی دیگر گفت: انگیزه مردم برای آغاز جهاد بر می گردد به گذشته ها، آغاز جهاد قبل از تجاوز عساکر شوروی، در کشور ما آغاز شد و کشمکش ها و مبارزات سیاسی که در دهه دموکراسی و بعد از او در زمان سردار محمد داوود خان در بین مبارزان سیاسی با طرز تفکرات مختلف وجود داشت که بخشی چپی و بعضی طرز تفکر اسلامی و دینی وجود داشته باشند و بخش هایی هم اندیشه های دیگری با خود حمل می کردند و مردم در اثر فعل انفعالات دموکرات ها و مجاهد، این دو را بخوبی شناخته بودند، لذا بعد از کودتای 7ثور که حزب دموکرات خلق افغانستان به قدرت رسید انتباهی را که مبارزین مسلح داشتند این بود که حاکمیت حزب دموکراتیک خلق افغانستان، نتیجه قطعی را که همراه خود دارد این است که مبارزات آنها در برابر ارزش های دینی و خدا است، مردم نتیجه گرفتند تا در برابر اینها باید ایستادگی کنند.
در ابتدا مردم تنها انگیزه های دینی و اسلامی داشتند با حضور قوت های اتحاد جماهیر شوروی در کشور انگیزه های دفاع از سرزمین اسلامی و استقلال وطن و ایستادگی در برابر تجاوز مسلحانه و نظامی اضافه شد بر عامل اولی و یک مقاومت و بسیج مردمی را در بین مردم بوجود آورد و این اتحاد باعث شد تا بلاخره اتحاد جماهیر شوروی را شکست دهند.
عدم آگاهی سیاسی در میان مجاهدین، تغییر جبهه چریکی جنگ به جبهه رویارویی، هماهنگ نبودن جبهات قبل از سقوط حکومت داکتر نجیب الله ، پایان حکومت داکتر نجیب الله بگونه غیر طبیعی، اختلاف داخلی میان مجاهدین و دست کشیدن حامیان خارجی از مجاهدین افغان باعث شد تا جنگ دوره هفتاد بیشتر در کابل شعله دور شود.

آیا واقعا چنین بود؟
آقای عالمی بلخی گفت: به باور من عوامل ریشه دارتری هم وجود داشت و با این عامل که رها کردن حامیان مجاهدین وضعیت جهاد را خراب کرد موافق نیستم. عامل ریشه دارتر این است که، توافق اساسی بین آمریکا و اتحاد شوروی در نتیجه 11 دور مذاکرات در ژنوا بوجود آمده بود و در آغازین زمان های تجاوز اتحاد شوروی در افغانستان بعد از اینکه به این نتیجه رسیدند که در افغانستان نمی توانند موفقیت داشته باشند درخواست مذاکره سیاسی را کردند که 11 دور طول کشید که در یازدهمین نشست، با ضمانت آمریکا و اتحاد شوروی موافقت نامه ای بین افغانستان و دولت وقت پاکستان امضاء شد که مطابق با آن موافقت نامه در یک جدول زمانبندی معین، نیروهای اتحاد شوروی افغانستان را ترک کنند و بعد از آن یک ایتلافی در افغانستان بوجود می آمد که آن حکومت ایتلافی دارای سه زیر مجموعه بود.
1.مجموعه نیروهای وابسته به اتحاد جماهیر شوروی که بقایای تجاوز بودند به رهبری داکتر نجیب الله.
2.مجموعه مجاهدین اعم از مجاهدین 7 گانه و 8 گانه که در دو کشور همسایه ما قرار داشتند.
3.بخشی از تکنوکرات ها که آنها را می شود نماینده های طرز تفکر جوامع غربی دانست.
یک حکومت سه ضلعی باید بوجود می آمد که این موضوع از طرف مجاهدین مورد قبول واقع نشد و پاسخ منفی دادند و در نتیجه پاسخ منفی مجاهدین، در برابر این موضع سبب شد تا یک اجماع جهانی بوجود بیاید که مانع تشکیل حکومت اسلامی توسط مجاهدین شود و آن برنامه شکل نمی گرفت مگر از طریق جنگ های داخلی که باید در داخل کشور طراحی و سازماندهی می شد.

وی افزود : به نظر من عامل اصلی اجماع جهانی برای ایجاد یک بحران و جنگ در افغانستان برای جلوگیری از تشکیل یک دولت اسلامی بود و نکته دیگر اینکه من با این نظریه که حامیان جهاد مجاهدین را ترک کردند موافق نیستم.
شما ببینید وقتی در 8 ثور دولت داکتر نجیب الله سقوط کرد در 15 جوزا همان سال، خبری از رادیوی BBC منتشر شد که گفت 450 نفر کماندوی آمریکایی در جنگل های شمال پاکستان وارد شدند و ناپدید شدند و معلوم نیست آنها چه برنامه ای دارند و از آنجا به کدام سمت می روند؟
دقیقا همان کماندوها در آنجا افرادی را تربیت کردند که یک سال و نیم بعد به نام طالب به افغانستان وارد شدند. مصاحبه ی بی نظیر بوتو، نخست وزیر وقت پاکستان را همه به یاد دارند که وقتی یک ژورنالیسم بطورعصبانیت از او پرسید که چرا شما از طالبان حمایت می کنید؟ گفت: کار ما نیست و یک دولت غربی اروپایی طرح داد، دولت دیگر قدرتمند غربی، آموزش را به عهده گرفت و کشورهای عربی تمویل اش را بر عهده گرفتند و افغانستانی ها صرفا وظیفه داشتند تا سرزمین خود را در اختیار آنها قرار دهند.
بنابر این اختلافات مجاهدین در اثر ضعف های داخلی خودشان هم بود و این توطئه هم از بیرون وجود داشت و اگر ظرف خالی داخلی رهبران جهاد نمی بود آنها نمی توانستند این توطئه را در افغانستان پیاده کنند. عامل اصلی اجماع جهانی، برای دوام بحران در افغانستان بود.

ما از سه دهه جهاد در افغانستان چه آموخته ایم و در حال حاضر به چه چیزی نیاز داریم؟
ما از مجموع این سه دهه باید چیزهایی را آموخته باشیم و در مجموع نقاطی را باید مورد توجه قرار دهیم تا نتایج مثبتی بگیریم. چند مساله وجود دارد مساله ،
1.بحث ارزش محوری است هر زمانی که مردم و مجاهدین توجه به ارزش ها داشتند و معتقد بودند که برای خدا و ارزش های دینی جهاد می کنند ارزش های زیادی به دست آوردند و پیروز می شدند.
2.بحث وحدت مردم افغانستان است، ما در زمان قبل از حضور اتحاد جماهیر شوروی در افغانستان، دوره جهاد را داشتیم و در این دو دوره یک وحدت شکست ناپذیر را مشاهده می کنیم بعد از خروج نیروهای شوروی از افغانستان در زمان داکتر نجیب الله وقتی ما می بینیم دیدگاه های مختلف مطرح می شود که بالاخره در آنجا خیزش هایی هم بوجود می آید.

چطور احمدشاه مسعود شهید، توانست همه را دور هم جمع کند؟
آقای بلخی در پایان افزود: احمدشاه مسعود در جمعی از فرماندهان گفته بود ما جنگ را برای نابودی طالبان انجام نمی دهیم بلکه عنوان جنگ ما مقاومت است نه جهاد. ما مقاومت می کنیم که اگر دشمن تمامیت خواست و همه را می خواست نابود کند ما آنقدر مقاومت کنیم که آنها به این نتیجه برسند که ما نابودشدنی نیستیم و با ما راه زندگی مسالمت آمیز را پیش بگیرند. با این طرز فکر سردار شهید، همه را دور خود جمع کرده بود.

ارسال نظر برای این مطلب