مریل استریپ
متولد ۱۹۴۹ و در آستانه ۶۱ سالگی است. چروک‌ها به صورتش هجوم آورده‌اند، اما هنوز پرکار است و با شوق به قلب نقش‌های نو می‌زند و می‌خواهد عنوان «بهترین بازیگر زن عصر خویش» را حفظ کند، ولو آنکه سنش او را به‌سوی نقش‌های مادرانه سوق دهد.کارنامه درخشان مریل استریپ کتمان‌ناپذیر است و سیاهه‌ای از زنانی که به مدد حضور او روی پرده جان گرفتند و در اذهان ماندند در آن خودنمایی می‌کند. ولو آنکه فعالیت اصلی‌اش را خیلی دیر ـ در ۳۰ سالگی ـ آغاز کرد و در این سن به شهرت رسید. بنابراین او را نه در نقش دختران جوان بلکه در نقش زنی به‌تنگ‌آمده، مستقل، ماجراجو یا زخم‌خورده به‌یاد می‌آوریم. در چهل سالگی بی‌تردید عنوان بااستعدادترین بازیگر زن سینما را یدک می‌کشید و شاخص‌ترین آنها بود.
احتمالا واژه شاخص برای توصیف او کافی نبود، چرا که گاهی این معنی را می‌دهد که اثری فوق‌العاده است، ولی مردم آن را دوست ندارند. همان چیزی که در مورد لاورنس الیویه، کاترین هیپبورن و حتی برخی آثار ال پاچینو هم صدق می‌کرد. اما استریپ در انتهای دهه ۱۹۸۰ فوق‌العاده بود و در فیلم فریادی در تاریکی، ساخته فرد شیپسی (۱۹۸۸)، نقش یک زن استرالیایی را بی‌نقص بازی کرد. خیلی‌ها حوصله تماشای این فیلم را نداشتند، چون موضوع آن و صحنه‌هایش آزاردهنده بود. استریپ طی ده سال شش بار نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شده بود و دو بار نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر زن نقش دوم. او در هر دو زمینه برنده جایزه شد؛ اما کسی اهمیتی هم داد؟
منیژه دولت دیگر نمی خواند . . . 
