یکبار دیگر ورزشکاران عزیز کشور ما موفق شدند تا با پیروزی در مسابقات پارالمپیک بیرق افغانستان را در سالن مسابقات به احتزاز درآورند و باری دیگر باعث سرافرازی دولت و ملت افغانستان شوند.
شاید این خبر کوتاه خواسته کوچکی از جمعیت دو میلیونی معلولان کشور ما بود. معلولینی که با وجود بی توجهی کامل دولت و مسئولین باز هم به آینده ای نیمه روشن امیدوارند.
همانگونه که می دانید مسابقات پارالمپیک لندن شب چهارشنبه (هشتم سنبله) توسط الیزابت دوم، ملکه انگلستان و استیون هاوکینگ، فیزیک دان بریتانیایی رسماً گشایش یافت تا بیش از 4300 هزار ورزشکار از 166 کشور جهان در 20 رشته ورزشی به رقابت بپردازند.
افغانستان در شانزدهمین دوره مسابقات پارالمپیک تنها یک نماینده بنام فهیم رحیمی در رشته وزنه برداری داشت.
فهیم رحیمی که 29 سال دارد و در سن 13 سالگی بر اثر انفجار ماین کنار جاده پایش را از دست داده، در بخش وزنه برداری در گروه دوم قرار گرفت. او در نوبت اول نتوانست وزنه ۱۲۰ کیلو گرام را روی سر ببرد، و در نوبت دوم و سوم توانست به ترتیب وزنه ۱۲۰ کیلو گرام و ۱۲۷ کیلو گرام را بالا کرده و در میان ۱۳ ورزشکار حاضر در این گروه، به مقام دوازدهم نایل آید.
فارغ از اینکه فهیم جان در چه ربطی قرار گرفت و یا نتوانست برای کشور مدال آفرینی کند، باید نگاهی بیندازیم به وضعیت ورزش معلولین در کشور تا بدانیم چرا ما در المپیک شش نماینده داشتیم اما با داشتن بیشترین آمار معلولان جهان، تنها یک نماینده در پارالمپیک از افغانستان حضور داشت.
بنا بر گزارشات رسیده معلولین برای اولین بار در سال ۲۰۰۳ فدراسیون ورزشی را در کشور تاسیس کردند و در ۳مسابقات آسیایی و۳ مسابقات جهانی شرکت کردند و عضویت پار اولمپیک را درسال ۲۰۰۴ در کشور مصر در قاهره بدست آوردند.
تا سال ۲۰۱۰ در حدودی ۸۳۰۰ نفر از ۳۴ چهار ولایت در این فدراسیون عضویت داشتند که حدود ۴۵۰ نفر عضویت تیم ملی جوانان معلولین را کسب کرده بودند. این عزیزان که 34 نفر آنان را بانوان تشکیل می دادند، در هفته ۳ روز تمرین می کردند. در حالیکه کمیته ملی المپیک تنها برای ۹۰ نفر از این جوانان ماهانه ۷۰۰ افغانی بنام عصریه می پرداخت.
با این حال فدراسیون معلولین یعنی پارالمپیک دفتر داشت مجهز با کامپیوتر و سایر وسایل آن به شمول ویلچیرهای مخصوص باسکتبال، تینس، ویلچیرهای مخصوص برای پینگ پنگ و دیگر سامان آلات ورزشی. ولی با آمدن دگرجنرال محمد ظاهر اغبر همه این دست آوردها بر باد رفت و همه چیزها مصادره شد. از دفترهای مجهز برای معلولین گرفته تا وسایل و سامان آلات ورزشی. معلولین هم بزور امنیت و پولیس وزارت داخله یا زندانی شدند و یا خانه نشین و این شد که تنها یک ورزشکار و یک هیات از افغانستان در پارالمپیک لندن شرکت کردند.
حال باید از جنرال محمد ظاهر اغبر رئيس عمومي تربيت بدني، سپورت و كميته ملي المپيك افغانستان پرسید که چرا با موجودیت دو میلیون و هشتصد هزار معلول در کشور، تنها یک نفر از افغانستان در پارالمپیک لندن شرکت کرد؟ آیا معلولین قابلیت و توان ورزش را نداشتند یا شما مسئولین محترم مانع از پیشرفتشان شده اید؟
اگر از بحث وزرشکاران معلول کشور بگذریم، باید بگوییم: بیش از 7 درصد شهروندان کشور معلول گردیده اند، اما این افراد به مشکلات زیادی روبرو اند. این معلولین به خدمات فیزیکی مانند سهولت های ترانسپورتی، رفتن به اماکن دولتی، تجاری، پارکها و غیره با سهولت دسترسی نداشته و دولت نیز در این راستا توجه کمتری نموده است.
بیش از 650 میلیون معلول در سراسر جهان وجود دارد و از امکانات و سهولت های خوبی در میان جوامع برخوردار هستند، اما معیوبین کشور ما که یکی از محروم ترین افراد جامعه اند، نه درحکومت های گذشته و نه در نظام فعلی ازحقوق و امتیازات که باید برخوردار می بودند نیستند.
در حال حاضریک معلول تنها 500 افغانی در یک ماه به عنوان حقوق خود دریافت میکند و ظاهراً او باید با این مقدار پول که اندکی اضافه تر از ده دالر است، خود و خانواده خود را تامین نماید. شاید به همین دلیل است که بیشتر معلولین و کودکان آنها به کارهای سنگین و حتی قاچاق مواد مخدر تن میدهند و بسیاری از آنها، این کارها را فقط برای این انجام می دهند تا از آن راه لقمه نانی بدست آورند.
افراد دارای معلولیت از جامعه انتظار دادن خیرات را ندارند، بلکه از جامعه می خواهد که حقوق آنها را رعایت کند. وقتی جامعه حقوق معلولین را مکمل پرداخت نمی کند، آنها را به سوی گدای سوق می دهد. به گفته آگاهان باید قانون معلولین هرچه زودتر در افغانستان تدوین شود تا همه مردم بدانند که وجایت ما در برابر کسانی که معلولیت دارند چیست؟
به عقیده خود معلولین، حقوق و امتیازات که برای این قشر ازجامعه در نظر گرفته خواهد شد، باید از حالت کلی گوی و ابهامات تهی باشد و جزئیات مهم از حیات اجتماعی آنها را بطور شفاف که زمینه رشد اقتصادی و فرهنگی افراد دارای معلولیت را فراهم کند در نظر گرفته شود.
با این امید که در آینده ای نزدیک اولین سطر خبر را در راس اخبار ورزشی کشور مشاهده کنیم.
با آرزوی موفقیت برای همه ورزشکاران افغانستان به خصوص معلولین و معیوبین کشور
مطالب مرتبط
عکسهای جالب از تیم ملی دختران افغان+ شادمانی بعد از پیروزی برقطر ارسال نظر برای این مطلب
درباره ما
اطلاعات کاربری
لینک دوستان
آرشیو
نظرسنجی
مردم افغانستان به ویژه جوانان در انتخابات ۲۰۱۴ شرکت می کنند زیرا این انتخابات تغییر مشروع را در کشور به رقم خواهد زد؟
ارتباط با ما
افغانستان
آمار سایت
من یک افغانی ام
من یک افغانی ام
وطنم در پی جنگ
مردمم سر گردان
دل من پر درد است
قلمم سر گردان
دل من غمگین است
با دلم می جنگم
غصه ها لبریزند
عشق من جاویدان
بر لب من خنده
خنده ام از درد است
درد هایم پنهان
باز هم می خندم
آری
من یک افغانی ام
روز ها در پی نان
در پی کار حلال
خسته از کشتن و مرگ
در پی آرامش
حرف گقتن بسیار
تلخ و شیرین بسیار
دل من خسته است
راه رفتن بسیار . . .
آری من یک افغانیم
وطنم در پی جنگ
مردمم سر گردان
دل من پر درد است
قلمم سر گردان
دل من غمگین است
با دلم می جنگم
غصه ها لبریزند
عشق من جاویدان
بر لب من خنده
خنده ام از درد است
درد هایم پنهان
باز هم می خندم
آری
من یک افغانی ام
روز ها در پی نان
در پی کار حلال
خسته از کشتن و مرگ
در پی آرامش
حرف گقتن بسیار
تلخ و شیرین بسیار
دل من خسته است
راه رفتن بسیار . . .
آری من یک افغانیم